Ostry ból lędźwi po schyleniu: co naprawdę się stało i jak pomagamy
Pacjent podnosi przedmiot z podłogi, podczas prostowania „coś strzela”, pojawia się tępy ból i blok ruchu. Najgorzej w nocy i rano — w ciągu dnia, przy ruchu, ból nieco maleje. To wskazuje na udział układu autonomicznego i możliwy komponent wisceralny (narządowy).
Historia pacjenta
Ból w odcinku lędźwiowym pojawił się przy podnoszeniu przedmiotu z podłogi. W momencie prostowania pacjent poczuł „strzał” oraz tępy, silny ból. Od tego czasu każdy ruch jest ograniczony i bolesny. Nocą i rano ból nasila się, natomiast po kilku godzinach ruchu częściowo ustępuje.
Dwa układy nerwowe — dwie drogi bólu
- Somatyczny: mięśnie, więzadła, stawy, powięzi — ból typowo przy ruchu lub ucisku.
- Autonomiczny (wegetatywny): regulacja narządów i napięć tkanek — ból może nasilać się w spoczynku/nocy, przy zaburzeniach rytmu dobowego i stresie.
U tego pacjenta wzorzec „noc/rano gorzej – w ruchu lepiej” wspiera hipotezę **komponentu autonomicznego**. Dlatego nie zatrzymujemy się na samym „masażu pleców”.
Diagnostyka funkcjonalna (Applied Kinesiology + testy prowokacji)
- Wywiad i bezpieczeństwo: wykluczamy „red flags”, oceniamy ból (NPRS) i funkcję (np. Oswestry).
- Testy kinezjologiczne: kontrolowane prowokacje emocjonalne, narządowe, biochemiczne, strukturalne oraz meridianowe.
- Obserwacja zmian siły mięśniowej i bólu: co osłabia, co poprawia?
W tym przypadku test wskazał narząd wewnętrzny jako źródło — po dalszej ocenie: jelito grube.
Dlaczego jelito grube może dawać ból lędźwi?
Działają odruchy wiscerosomatyczne — narządy wpływają na napięcie i rekrutację mięśni. W praktyce klinicznej z jelitem grubym najczęściej „współpracują”:
- Quadratus lumborum (QL) — mięsień czworoboczny lędźwi,
- Hamstringi (biceps femoris i grupa kulszowo–goleniowa),
- Tensor fasciae latae (TFL) — naprężacz powięzi szerokiej.
Jeśli test mięśniowy tych grup wypada słabo, a po łagodnej prowokacji/terapii jelita siła wraca — źródło bólu prawdopodobnie leży w jelicie grubym.
Protokół terapeutyczny OTHM — od przyczyny do objawu
- Delikatna terapia wisceralna jelita grubego: praca wzdłuż przebiegu okrężnicy, mobilizacja powięzi trzewnej (zgodnie z przeciwwskazaniami).
- Retest siły mięśniowej (QL, hamstringi, TFL): jeśli siła wraca — utrwalamy efekt krótką kontynuacją pracy wisceralnej.
- Mięśnie skojarzone: łagodny masaż/powięź QL, TFL, taśmy tylnej; praca na oddechu (przepona + tłocznia brzuszna).
- Edukacja: oddech przeponowy, mikro-ruch, nawodnienie, higiena wypróżnień.
- Kontrola po 3–7 dniach: zwykle 1–2 sesje/tydz. przez 2–3 tyg. wg reakcji tkanek.
Dlaczego to podejście działa?
- Mniejsza nadaktywność autonomiczna z jelita → mniej odruchowych „zahamowań” mięśni.
- Lepsza perfuzja i drenaż tkanek → niższa reaktywność bólowa.
- Normalizacja napięć powięziowych (brzuch–przepona–miednica–lędźwie).
- Nawyki podtrzymujące (oddech, mikro-ruch, woda) → stabilniejszy efekt.
Karta dla pacjenta — utrwalenie efektów w domu
- Oddech przeponowy: 2–3 × dziennie po 10 powtórzeń (leżenie, spokojny rytm).
- Mikro-ruch: co 60–90 min 30–60 s marszu lub „pompki łydek”.
- Nawodnienie + regularność jelit: szklanka wody między posiłkami; delikatny automasaż brzucha (zgodnie z przebiegiem okrężnicy).
- Technika podnoszenia: „z biodra”, bez gwałtownych skłonów z rotacją.
Kiedy konieczna pilna konsultacja lekarska (red flags)
- Narastający deficyt siły w nodze/stopie, drętwienie w okolicy „siodła”.
- Zaburzenia zwieraczy (nietrzymanie/retencja moczu lub stolca).
- Gorączka, niewyjaśniona utrata masy ciała, ból stały w nocy bez ulgi.
- Świeży uraz wysokoenergetyczny, osteoporoza, leczenie onkologiczne.
W razie wątpliwości: najpierw badanie lekarskie/obrazowe.
Podsumowanie
W opisanym przypadku ból lędźwi został wyzwolony ruchem, lecz podtrzymywany przez jelito grube. Po krótkiej terapii wisceralnej i pracy na mięśniach skojarzonych siła wraca, ból maleje. Klucz do trwałego efektu: oddech, mikro-ruch, nawodnienie i dobrze zaplanowana seria zabiegów.
Informacje w artykule mają charakter edukacyjny i nie zastępują porady medycznej ani diagnostyki lekarskiej. Terapia powinna być prowadzona przez wykwalifikowanego terapeutę z uwzględnieniem przeciwwskazań oraz ewentualnej współpracy z lekarzem.
